İster kedi insanı olun ister köpek insanı, kedilerin dayanılmaz bir tatlılığı olduğu inkâr edilemez bir gerçek. Yalnızca fotoğraflarını görmemiz bile içimizde bir şeylerin kıpır kıpır olmasına yetiyor.
Evet, sempatik bulduğumuz öteki hayvanlar da var lakin birçoğumuz özellikle kedilere karşı fazla sempati hissediyoruz ve bunun arkasında birtakım sebepler yatıyor.
Kediler, “bebek şeması” teorisine uyuyor.
Avustralyalı Etolog Konrad Lorenz, 1943 yılında “bebek şeması” fikrini ortaya attı ve bu teoriye nazaran beşerler; içgüdüsel olarak büyük gözler, tombul yanaklar, küçük ağızlar ve burunlar üzere çocuksu özellikleri “sevimli” olarak algılıyorlar.
Bebekler üzere kediler de beynimizin sempatiklik reaksiyonunu harekete geçiriyor. Onların da büyük gözleri, şirin yanakları, küçük ağızları ve burunları var. Hatta bebekler ve kediler ortasındaki benzerlik, fizikî özelliklerle de sonlu kalmıyor.
Kişilik özelliklerinin bir kısmı, bebeklere benziyor.
Kedilerin oyun oynamayı sevmesi, meraklarının fazla olması, utanma hissine sahip olmaları, sakarlıkları ve sevgi dolulukları gibi çocuksu kişilik özellikleri var. Hatta beşerlerle bağlantıya geçmek için çıkardıkları “miyav” sesi bile ağlayan bebek sesine benziyor.
Daha da ilginci, kedilerin evcilleştirilme sürecinde insanların dikkatini çekmek için bebek ağlama sesine yakın frekansta bir ses geliştirmiş olabileceği düşünülüyor. Böylelikle beşerler, kedilere daha süratli reaksiyon verip muhtaçlıklarını karşılayabilir.
İşte bu hem fizilsel hem de karakteristik özelliklerinden ötürü kedileri sempatik duymaya meyilliz. İçeriğimizi, mottomuzla bitirelim: #satınalmasahiplen
Daha fazla kedi içeriği için:
