Maslow’un muhtaçlıklar hiyerarşisini bilirsiniz az çok, kişinin kendini gerçekleştirmesi için birtakım kaidelerin sağlanması gerektiği teorisini ortaya koyar. Bu gereksinimlerden birincisi fizyolojik ihtiyaçlarken ikinci sırada çabucak güvenlik gereksinimi gelir. Kişi lakin kendini inançta hissedebilirse kendi yaratıcılığına yani aslında kendilik aktivasyonuna yanlışsız bir adım atabilir.
Kendilik aktivasyonu dediğimiz şey ise kişinin kendini ortaya koyabilme yüreğidir. Kendini ortaya koyduğunda gelebilecek her akına karşı sağlam olduğuna inanırsa lakin kendini ortaya koyabilir. Bunun için de kişinin aslında “güven duymaya” muhtaçlığı vardır.
Peki biz güvenlik hissini nasıl kazanırız?
İlk bebeklik yıllarımıza dönersek şöyle; bebeğin gereksinimlerini karşılayan bir annesi vardır. Bebek ağlar yemek gelir, bebek ağlar altı değişir, bebek ağlar annesi ona sarılır ve bebek bilir ki ne vakit kendinde bir huzursuzluk hissetse, ne vakit bir şeye muhtaçlığı olsa annesi gelir ve onun muhtaçlıklarını giderir. Pekala anne gelmezse ya da anne tüm bu gereksinimlere gecikirse ne olur? Muhtaçlıkları giderilmeyen bebek vefatla burun buruna gelir, zira bu muhtaçlıkları giderebileceği güç kendinde de yoktur. Diyelim ki bir biçimde karşılandı bu bebeğin gereksinimleri ve birinci çocukluk yıllarına kadar geldi. Mesela yürürken düşer çocuk ve ağlamaya başlar orada dönüp ebeveynlerine bakar. Onlar orada mı? Çocukla ilgileniyorlar mı? Yarası derin mi, canı ne kadar acıyor anlamaya çalışıyorlar mı? Yoksa çocuk kendi başına bacağında oluşan yarayla uğraş mi etmeye çalışıyor? İşte burada bu çocukta tekrar bir sürü his oluşuyor lakin en temeli şu ki bu çocuk kimseye güvenmemeyi öğreniyor. Pekala kimseye itimat duymayan birisi kendisine itimat duyabilir mi? Gerçek bir “güven” duygusu hissedebiliyor olabilir mi?
Her birimiz çocukken de yetişkinken de fark etmeksizin takviyeye muhtaçlık duyarız ve maalesef ki bazen bu takviyesi bulmak güç olabilir. Ülkü tüm durumlarda öncelikle ailemizden bekleriz bu takviyesi daha sonra giderek genişler bu etraf, arkadaş olur, öğretmen olur, bizim için uygun niyetler güden beşerler olur ve bu şahıslar tarafından yüreklendiriliriz bir halde. İnsan olarak bakın çocuk demiyorum yetişkin demiyorum insan olarak diyorum, bu hayatta gayretlerimizin, teşebbüslerimizin, başarılarımızın, zaferlerimizin tanınmasına muhtaçlığımız vardır bunu en derinden arzularız ve maalesef ki bir çoğumuz yapmak istediklerimiz hakkında tam bir dayanak göremeyiz. “Bu senin yolun yaşa ben senin yanındayım” diyen birisini bulmakta çok zahmet çekiyoruz. Ardımızda sırtımızdan bizi destekleyen bir el hissetmek istiyoruz lakin bir türlü o eli hissedemiyoruz. Böylece bir türlü kendinden emin olamayan yaptıklarının tahminen çok büyük tedirginlikle yapan ürkek kuşlar haline geliyor işte. Bir taraftan harekete geçmeyi arzulayan hayal eden bir taraftan yenilmekten çok korkan o kişi oluyoruz.
