Regülasyon mahareti yani his düzenleme marifeti bebeklerde gelişmemiştir, bebeğin tek başına yapabileceği bir şey değildir, hayatın birinci yıllarında ebeveyn yahut birinci bakımveren tarafından onun ismine yapılması kuraldır. Bebekler altını ıslatmak, acıkmak üzere fizikî uyaranlara ya da parlak ışık, yüksek ses üzere çevresel uyaranlara karşı yalnız baş edemezler ve yansıları ağlamak olur. Bir ebeveyn olarak bebeğin fizikî muhtaçlıklarını karşılarken onun hudut sisteminide sakinleştirmeliyiz bu bebeğin sağlıklı gelişimi için gereklidir. Pekala bunu nasıl yapabiliriz? Bebeği regüle etmek için onunla göz teması kurmak, dokunmak, temasta kalmak, yumuşak bir ses tonuyla konuşarak yanında olduğumuzu belirtmek ve bazen kucağımızdayken yavaş salınım hareketleri kafidir. Bu halde bebeğin yardım çığlığını duymuş ove ona merak etme ben yanındayım iletisini vermiş oluruz böylelikle yavaş yavaş sakinleşmeye başlar.
Bebekler gaz ile doğar freni yoktur. Bebeğin hisleri yükselir bebek tüm hislerinin gazına sonuna kadar basar, biz bu yükselmeyi öfke, şımarıklık üzere sözlerle tasvir ederiz ve bebek ağlar ve ağlar ancak ebeveyni olmadan sakinleşemez. Tam bu noktada freni ebeveynden ödünç alır. Ebeveyn onu kucaklayarak, münasebette kalarak, yumuşak bir ses tonuyla konuşarak, bazen yavaşça sallayarak ona fren olur. Bebek böylelikle regüle olur ve frene basmayı öğrenmeye başlar. Bebek bunu yıllarca öğrenmeye devam eder bu yüzden bebeğin her yardım çığlığında onunla bağlantıda kalan bir ebeveyn olmak, sevgiyle onu duyarak kucaklamak çok değerli. Bu türlü böyle frene daha uygun basmayı öğrenecek, kendini rahatlatabilen bir yetişkin olabilecek, hislerini sakinleştirebilen, regüle olabilen bir yetişkin..
Şimdi kendimize dönelim.. bir yetişkin olarak öfkelendiğimizde, haksızlığa uğradığımızda frene basabiliyor muyuz? Hislerimizi regüle edebiliyor muyuz? Yapamıyorsak çok geç değil farkında olmak bile çok şey değiştiriyor.
